Translate

woensdag 26 november 2014

Hebben jullie dat nou ook?

Hier even een mooi muziekje om in de juiste sfeer te komen:


Stel, je zit lekker te naaien; het puntje van je tong komt nét niet naar buiten. Je hebt je voor de dag een doel gesteld, en je naait of je leven er van af hangt.  Je haalt je doel, spoed je naar de tafel om snel iets anders voor te bereiden, neemt het mee naar de bank, bijna spinnend van plezier dat het zo wil vlotten, en dan zegt manlief opeens: Hé, wanneer naai je nou eens die knoop aan mijn overhemd. Je zucht heel zacht, maar hij heeft het al gehoord. Het prikkelt hem nog meer, en hij rent naar boven, om terug te komen met een handvol overhemden, een broek, een trui, en een pyama. Er missen een hoop knopen, er is een rits kapot, het elastiek is uit de favoriete pyamabroek, en ja, hij heeft het terloops al eens genoemd. Tot overmaat van ramp is de knopendoos nog niet opgedoken na de verhuizing, maar hij heeft nog wel een overhemd waar de knopen vanaf mogen, en nee, dat is niet dat overhemd waar jij op zit te azen omdat het zo mooi past bij andere stofjes uit je lappenvoorraad. Het is ook niet dat exemplaar dat je vervloekt omdat het bijna niet te strijken valt. Als er dan iets tegen zit, zit letterlijk alles tegen.
Ik sputter, en kijk met afgrijzen naar de berg die hij voor mijn voeten opwerpt. Ik zeg hem, dat hij misbruik maakt van het feit dat ik zo lekker bezig bent. Nee, zegt hij, je bent lekker bezig, en één knoopje tussendoor moet dan toch kunnen? Ja, werp ik tegen, een knoopje kan wel, maar jij maakt misbruik van de situatie om alles uit de kast te halen. Er liggen overhemden bij die je nooit draagt! Juist, zegt hij, die draag ik niet omdat jij er geen knoop aan hebt gezet.
Ik val stil, want ja, dat zou best eens zo kunnen zijn. Hoe los ik dat nu op? Ik snap het ergens ook niet, want hij doet net of hij niets heeft om aan te trekken, en ik weet zeker dat er nog zeker 25 overhemden in de kast hangen waar niet dit aan mankeert, en allemaal met lange mouw. Er zitten zelfs heerlijke flanellen exemplaren bij, of wol of wat het maar is. Hij heeft genoeg om aan te trekken. Waarom nu die brand terwijl ik zo lekker bezig was!
Ik gooi het over een andere boeg. Begin uit te leggen dat mijn naaien ondergeschikt is aan het creëren van mooie blokken, en dat het spel van de juiste motiefjes met de juiste kleuren combineren onderdeel zijn van een creatief proces, en dat het naaien alleen maar een noodzakelijk onderdeel is om creatief te kunnen wezen. Dat niet het naaien de voldoening brengt, maar juist het uitzoeken, combineren en bedenken. Je hebt zelfs een hekel aan het naaien, dat beweer je althans, want dat nijgt naar nuttig, en jij bent juist alleen maar goed in onnuttige dingen. Ik draaf nog even door, en zeg uiteindelijk dat hij een creatieve geest niet moet onderdrukken met allerlei aardse zaken. Hij zucht. Hij zucht nog eens dieper. Zegt dat het ultieme knoopje vinden voor een overhemd toch ook een uitdaging kan zijn.
Waar haalt hij het vandaan? Ik zucht, en zucht nogmaals. Ik voel dat het een andere kant uit gaat. En dan opeens gooit hij me voor de voeten dat ik voor Jan en Alleman aan het naaien ben, en nooit voor hem. Dat ik een paar uur eerder heel triomfantelijk mijn laatste blokje heb gebreid voor een deken die we niet nodig hebben, want we komen er in om (hoe durtft hij!) en hij had na 16 blokken genoeg gehad voor een lekkere en originele sjaal. Je had er dus helemaal geen 35 hoeven breien als je breien toch niet zo leuk vindt.
Nu moet ik oppassen, want het gaat een kant uit die ik niet wil. Is hij nou jaloers op mijn lapjes, of krijgt hij nou gewoon te weinig aandacht?
Ik besluit die vraag maar niet te stellen, want ongetwijfeld komt er dan veel meer los. Dat er overal in huis lapjes liggen, zelfs op zijn kamer. Dat hij in een speld is getrapt, of altijd op zijn donder krijgt als hij een schaar wil pakken, en hij niet kan zien dat het een stofschaar is. Dat hij geen tv kan kijken als er een vriendin van mij komt, omdat we altijd uren kunnen kletsen over lapjes, lapjes, en lapjes. Dat hij verplicht vissticks moest eten, omdat ik zo nodig via mijn huishoudgeld wilde sparen voor een supersonische naaimachine, die in 8 jaar nog geen 100 branduren heeft. Ik besluit dus heel wijselijk mijn mond te houden, en steek mijn hand uit naar de berg. Weet je wat, zeg ik, we maken een deal. Wat heeft de meeste haast? je mag elke week één ding uitzoeken, en dat zal ik voor je repareren, en die rits breng je maar naar de kleermaker, en die betaal ik wel. Ik zie een zelfgenoegzaam lachje rond zijn lippen verschijnen, en zie dat hij zich winnaar waant. Ik naai gauw een naadje van zijn trui dicht, en zet aan één overhemd een knoop. Werp hem die met een triomfantelijke blik toe, zo van: Kijk, ik ben ook de beroerdste niet, dat is twee voor de prijs van één.
En zo keert de rust in huis terug. Hij gelukkig, en ik tevreden dat ik een eerste ruzie op het nippertje heb kunnen verijdelen.

6 opmerkingen:

My name is Riet zei

Haha, ja te weinig aandacht of teveel betuttelen het kan verkeerd vallen. Even extra vriendelijk zijn en dan denk ik maar hoe lang duurt het nou om een knoop aan te zetten. Vijf of zes minuten ? Nou dat kan wel even , hihi. En het leed is weer geleden.):
Fijne avond!

Saskia Smit zei

Geweldig blogje!
Ik ga hem uitprinten. Dit maakt mijn saaie werkdag helemaal goed!

Marijke zei

Meis toch... zou je niet kunnen vragen of hij naast je kwam zitten en goed te kijken hoe je een knoopje aan naait.... misschien kan hij het dan zelf...en misschien beleeft hij wel plezier aan naald en draad hihi! Zelf heb ik een enorme hekel aan verstelwerk er ligt hier al meer dan een maand een theedoek waar een lusje aan gemaakt moet worden.... zal nog wel even duren....hihi....
groetjes van Marijke

Quiltpassion.blogspot.com zei

Nou weet ik toch heel zeker dat ik op dit blogje heb gereageerd, maar er is vast iets misgegaan. Ik zie het opeens omdat ik elke dag wel een paar keer terugga om Passenger nog een keer te horen. En deze is zo mooi, omdat het de lyrics ook heeft. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar wat een aparte stem heeft die man. Bedankt dat ik hem nu ook ken.
En ook je blogje vond ik heel leuk en herkenbaar!

Marlies zei

Wat grappig dit weer! Gelukkig naait mijn man zijn eigen knopen aan, al beloof ik in mijn enthousiasme soms ook weleens om een broek in te nemen ofzo. En wie heeft daar nou zin in als er quiltlapjes aan elkaar gezet moeten worden?

Wilma Kuin zei


Wat heb je dit mooi geschreven...
Moet er wel steeds aan denken hoeveel jij je maatje zal missen 😔