Translate

maandag 26 januari 2015

Brief voor Jane (2)

Lieve Jane,

Iemand wees me erop dat jij je quilt maakte in oorlogstijd. Ik had me dat nog niet zo gerealiseerd, maar inderdaad was het de grote Amerikaanse Burgeroorlog die uiteindelijk een einde maakte aan de slavernij. De naweeën hiervan zijn nog altijd voelbaar, al was het maar in de Zwarte Pietendiscussie van vandaag de dag. Wat zou je ervan opkijken als je wist dat jullie nu voor het eerst een zwarte president hebben! Hij is bezig met zijn tweede termijn, en heeft het heel moeilijk gehad, want toen hij aantrad was er een diepe economische crisis gaande, wereldwijd, maar gelukkig heeft hij jullie economie weer aan de praat gekregen en mag hij wat succesjes bijschrijven. Het is gek, maar hij is overal ter wereld populair, behalve bij de Amerikanen zelf. Hij heeft zelfs de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen. Dat had je toch nooit kunnen denken, of wel Jane?

Vandaag de dag zijn er geen slaven meer, behalve in de onderwereld. Toch is er nog altijd geen gelijkheid voor de mensen, want nog altijd staan veel gekleurde mensen in de verkeerde lijstjes. Zo dwong president Kennedy een universiteit om een zwarte man aan te nemen, en uiteindelijk bekocht hij dat in 1963 met zijn leven. Ook Martin Luther King werd vermoord, en toen dat gebeurde huilde de hele wereld. Zwarte mensen hebben op papier nu dezelfde kansen, maar moeten wel veel harder werken om die kansen daadwerkelijk te grijpen.

Er is in de 150 jaar tussen jou en mij een hoop gebeurd, en heel veel veranderd. Soms ten goede, maar vaak ook niet. Geld is niet langer een ruilmiddel, maar een doel op zich. Het hele leven is daaraan ondergeschikt geraakt. Grote banken hebben meer macht dan regeringsleiders, en als zij er een puinhoop van maken moeten de regeringsleiders het oplossen, waarna het spel weer van voren af aan gaat beginnen. Onder de noemer religie worden vele oorlogen gevoerd, en de daaruit geleerde lessen beklijven niet lang. Dat was voor jouw tijd al zo, en tijdens jouw tijd, en ook tijdens mijn jaren.

Wat blijft is de liefde. Zonder liefde zijn we nergens. Dankzij de liefde creëren we een gezellig en veilig thuis voor hen die ons dierbaar zijn.  In dat veilige thuis proberen we onze kinderen en kleinkinderen normen en waarden over te brengen; we leren ze van goed en kwaad, en dat geluk vaak zit in de kleine dingen. Zo had ik gistermorgen een klein geluksmoment met mijn kleinzoon van 9. Hij kwam even buurten, en dronk met mij koffie in de keuken. Ik een melkkoffie, en hij een "kinderkoffie", koffie met caramelsmaak en veel melk van Buisman. We spraken over het draaien van de wereld, en hij vroeg welke kant we op draaiden. Ik legde het uit aan de hand van de maan, en wees welke kant we dus uitdraaiden. Toen vertelde ik hem dat we ook in een jaar helemaal om de zon heen draaien, en dat we dat doen met een snelheid van bijna 30 kilometer per seconde. Ik vergeleek dat met een kermisattractie. Hij keek me vol ongeloof aan, en zei: Maar oma, hoe kan dat nou, want ik voel er niets van. Ik word helemaal niet misselijk! Samen verwonderden we ons over deze wijsheid, en hij vertelde het direct thuis.

Zo kletsen we regelmatig heel wat af met ons tweeën, en we leren veel van elkaar. Zo heeft hij op school erg veel moeite met rekenen, en ik denk dat hij aan de ene kant inderdaad rekenkundig inzicht mist, maar dat de moderne lesmethode van nu het kind ook in verwarring brengt. Zo moest hij tijdens een Opa en Oma dag op school rekenen, en kreeg hij een tekening van een weiland met 5 geiten. Hij moest het weiland met factor 2 vergroten, en vervolgens vertellen dat er nu 10 geiten in konden staan. Kleinzoon kwam echter maar tot 7. Ik vroeg hem hoe hij aan het getal 7 kwam, en toen zei hij me: Ja, maar oma, als er 10 geiten in moeten hebben ze toch geen ruimte genoeg om te lopen en te spelen, en ja, aan het plaatje te zien had het kind gelijk. Ik riep de juf erbij, en wees haar op zijn inzicht. Rekenkundig gezien had het kind het fout, maar het kind paste wel toe wat hij van huis uit mee krijgt, namelijk dat het niet erg is dat hij een dier eet, maar dat we dan wel moeten zorgen dat het dier een goed leven heeft zolang hij leeft. Dat we liever minder vlees eten, maar dan wel eerlijk vlees.
We leren ze respect te hebben voor anderen, en het verschil tussen mijn en dijn. We leren ze dat ze ergens voor moeten sparen, en dat niet alles vanzelfsprekend is. We leren ze over liefde, over eerlijkheid en vertrouwen.

Veel van wat wij ze nu leren zal niet zoveel verschillen met de lessen van toen. Ik weet niet of jij kinderen en kleinkinderen hebt gehad, maar je zou ze vast hetzelfde hebben geleerd. Misschien konden jouw eventuele kleinkinderen je ook wel uittekenen met lapjes, draadjes en een kleed op schoot. Oma is een echte lapjeskat wordt hier gezegd, en ik hoop dan ook dat ze later een quilt van mij bewaren, en de liefde voelen die erin verwerkt zit.

En zo zijn we ongemerkt weer aangeland bij de lapjes. Ik heb weer twee blokjes gemaakt voor mijn "Sjaantje", en als ik er mee bezig ben zou ik alles wel aan de kant willen zetten om vooral door te gaan, maar dat doe ik niet. Ik ben met meer dingen bezig, en één ervan (Getruds' Coverlet) wil ik graag voor de zomer af hebben, dus ik zet ook heel wat diamantjes aan elke week. Op de foto zie je alle diamantjes van januari tot nu toe. Er is ook al een grote punt klaar. Ik hoop volgende maand alle diamantjes genaaid te hebben, zodat ik dan verder kan met het middenstuk. Ik zal er dus nog even flink aan moeten trekken!
Hierbij de foto's: ik heb de blokjes nog niet gestreken, dus hier en daar krult er wat op, maar alla. 
Ik wil de komende 14 dagen ook nog 5 blokjes maken voor mijn Passion Sampler, en dan ben ik helemaal bij! Ik heb de laatste tijd maar liefst 7 blokjes gemaakt, dus ik ben lekker aan het inlopen. Er zijn nu 3 rijen helemaal klaar, dus binnenkort zet ik ze alvast aan elkaar.




Ik geniet van het naaien, en hou van het heerlijke gevoel van rust dat het me brengt.

Lieve Jane, ik zou wel uren door kunnen kletsen, maar dat doen we een volgende keer. Tot gauw!

Mar Sutherland

donderdag 15 januari 2015

Een nieuwe BOM en dilemma's!

Hebben jullie al gezien dat er een nieuwe BOM van start gaat bij Esther Aliu? Hij heet Oma's Blues, en is geheel in blauw met wit. Uiteraard weer een hoop applicatie.
Hier alvast het middenstuk:
Om heel eerlijk te zijn komt de quilt nogal bij me binnen. Mijn moeder was nl. een wel heel fanatiek verzamelaar van chinees blauw, en heeft gedurende haar leven een hele collectie opgebouwd. Ik weet niet of iemand het boek kent van Olaf de Landell: Trilogie van de Porseleinboom, nou, om een lang verhaal kort te maken: dat was feitelijk mijn moeder. Jezelf van alles besparen om maar een stukje blauw te kunnen kopen. Mijn vader deed leuk mee, en reisde overal met haar naartoe om de honger naar blauw maar te stillen. 
Ik had er een haat-liefde verhouding mee, want op zich vond ik de stukken wel mooi, maar het kwam de leefbaarheid in huis niet ten goede. Altijd klonk er: Pas op voor het blauw! Ik heb de eerste jaren van mijn jeugd nog blauwloos door kunnen brengen, maar broertje die 9 jaar na mij kwam heeft naar mijn gevoel amper kind kunnen zijn!

Mijn ouders leven niet meer, en het blauw is op enkele stukken na verkocht. Ik heb haar eerste bord gehouden, en dan puur om de herinnering en niet om de waarde. Ze heeft me vaak genoeg geprobeerd over te halen een meer waardevoller stuk te kiezen, maar juist het verhaal erachter maakte dat ik voor dit bord koos. Die blijdschap van de eerste, daar kon later geen stuk meer tegenop!

En dan nu dus de blauwe quilt. Herinneringen vieren hoogtij, maar dan in een variant waar niets mee kan gebeuren, hooguit een lelijke vlek. Zal ik wel, zal ik niet, wel, niet, wel........

Het komt bij me binnen terwijl ik mentaal al een strijd aan het voeren ben. Ik ben nl. enorm verwend met het prachtige boek van Di Ford met o.a. Phebe en de Wedding Sampler, en ik probeer voor mezelf uit te maken welke quilt ik wil maken, want er staan maar liefst 11 potentiële kanshebbers in. 
Ik schreef immers al aan Jane over overprikkeling, en dat is bij mij nu even het geval, met als gevolg dat er juist bijna niets uit mijn handen komt.
De stemmen in mijn hoofd overschreeuwen elkaar, en alle voors en tegens zijn de revue al gepasseerd. 
Ik denk eerst nog maar eens rustig verder, terwijl ik me nog maar over een blokje van Sjaantje buig.....

Groet, Mar

dinsdag 13 januari 2015

Brief voor Jane (1)


Dear Jane,

Dank voor de mooie sampler die je de wereld hebt nagelaten. Ook ik heb besloten je blokjes te gaan maken, en terwijl ik dat doe besef ik dat wereldwijd duizenden vrouwen bezig zijn met dezelfde blokjes, genietend van het samenspel van hun stofjes en hun kleuren. En dat duizenden vrouwen dat proces al lang achter de rug hebben, en misschien wel dagelijks genieten van hun Sjaantjeslap, zoals het hier liefkozend genoemd wordt....
Wat deed je terwijl je je blokjes zat te naaien? Vlogen jouw gedachten ook alle kanten uit, en dacht je aan de wereld om je heen? Jouw wereld moet ongetwijfeld een heel stuk kleiner zijn geweest dan die van ons tegenwoordig, want de techniek van nu laat ons dingen zien die we niet willen. We willen niet dat ze gebeuren, en we willen ze al helemaal niet zien......
Was de wereld om jou heen ook zo roerig?
Terwijl mijn handen bezig zijn met jouw patroontjes geniet ik van het moment, de TV en radio uit omdat ik me even wil wentelen in de warmte en veiligheid van mijn huis. Had jij ook een veilig huis om je heen, met dierbare spulletjes die je koestert? Kon jij ook de wereld om je heen even vergeten als je je stortte op een blokje? Dacht je na over grote dingen, om vervolgens na te denken over de vraag wat je die dag eens zal maken als avondeten?
Voor mezelf sprekend moet ik je eerlijk bekennen dat mijn gedachten altijd van de hak op de tak springen. Ik kan in één stap van het wereldtoneel naar een zuurkoolschotel, om vervolgens via de kookwas terecht te komen bij de wormkuur van de kat, en het besef dat ik veel sneller kan denken dan praten, en ook nog eens veel sneller kan praten dan naaien, maar dat naaien is voor mij heel essentieel, omdat het me de ruimte geeft om mijn gedachten te ordenen en me helpt de wereld om me heen iets beter te begrijpen, al zijn er dingen die niet te begrijpen zijn.......
Terwijl ik je schrijf bedenk ik me dat ik jou ook zo veel te vragen heb. Jij hebt geleefd in een tijd zonder internet, en ik moet eerlijk bekennen dat het internet enerzijds voor mijn handwerkpassie een ware bron is van inspiratie, maar aan de andere kant maakt het me ook onrustig, want er is zoveel wat ik ooit wil maken. Het is soms zo lastig kiezen wat ik nu eerst wil maken, want ik wil het allemaal.
Ik denk niet dat jij zo overprikkeld kon raken als wij, de vrouwen van nu. Kon jij überhaupt je passie delen met anderen, en zat je wel eens gezellig te naaien met andere vrouwen?
Ik wel; iedere vrijdag naai ik met twee vriendinnen, en dat doen we al jaren. We naaien en kletsen, helpen elkaar met kiezen, en stimuleren elkaar om de dingen ook echt af te maken. We eten ook altijd samen, en dat is de ene keer een gewoon boterhammetje, en laatst toen we de laatste bijeenkomst van het jaar hadden heb ik een heerlijke kaasfondue bereid, omdat één van de meisjes geen vlees eet.
Hoe ging dat eigenlijk bij jou?

Je ziet het Jane, ik zit vol vragen, maar de vragen die ik je stel zou ik ook kunnen vragen aan andere vrouwen die met jouw mooie Sjaantjeslap bezig zijn. Maken ze alleen de mooie blokjes, of voelen ze ook een bepaalde verbondenheid met de wereld en haar geschiedenis?

Liefs, Mar Sutherland