Translate

maandag 26 september 2016

Vanaf vandaag





Vanaf Vandaag

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtend mist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar, die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij









Dit is de tekst die we op de rouwkaart gebruikten; de woorden zijn van Belinda Meuldijk. 
Maar het is meer; vanaf vandaag moet ik verder, en proberen de draad weer op te pakken.
Straks komt er een bedrijf om de zuurstofflessen en het apparaat op te halen,en  dan herinnert niets beneden meer aan de ziekte van Lief. 
Ik heb flink opgeruimd de afgelopen dagen, en ook in de kasten orde op zaken gesteld, althans beneden. Boven komt wel; dat moet zijn tijd hebben.

Vanaf september heb ik geen lapje aangeraakt. De afgelopen dagen had ik best tijd, maar de zin
ontbrak. Nu vind ik het echter tijd om de draad weer op te pakken, want ik heb als geen ander ervaren hoe het naaien de gelegenheid biedt om verdriet te verwerken. 
Ik heb het hier nog niet laten zien, maar in de tijd van de bestralingen in Nijmegen heb ik een periode
heel hard gewerkt aan mijn eigen Sjaantje oftewel de Dear Jane. Ik kon niet alleen heel rij G aan de lap zetten, maar ik besloot ook een begin te maken met de punten. 
Ik ken mezelf redelijk goed en had bedacht dat ik -als alle rijen gemaakt zouden zijn en aan de lap
waren gezet- geen zin meer zou hebben in de punten, terwijl juist de punten de Dear Jane zo mooi maken. Al zeg ik het zelf; dat was een wijs besluit! 
Tevens bepaalde ik dat de stoffen punten in de achtergrondkleur moesten zijn om de quilt straks
een rustige uitstraling te geven. Ik zag immers vele Sjaantjes voorbij komen, maar die met rustige punten vind ik persoonlijk toch altijd het mooiste! 
En zo maakte ik al alle punten van de bovenrand, 7 punten van de linker rand en 5  punten van de rechterrand. Bij punt 6 ben ik blijven steken, maar dat is dan ook een rotpunt.
 Dat wordt dan ook mijn doel van vandaag: punt 6 moet vandaag maar eens afgemaakt gaan worden! 

Nu Sjaantje zelf te groot is om over de deur te hangen hangt de deur nu dus vol met de delen van de randen die klaar zijn. Nu wil ik dan ook bij elke nieuwe rij 4 punten naaien, zodat straks alles tegelijk klaar zal zijn. Tegelijkertijd voelt het alsof Sjaantje me door deze zware periode heen wil helpen, en me in ieder geval een stukje regelmaat en structuur wil bieden.
 Ik denk dat in bed blijven liggen met de lakens over mijn hoofd niet de manier is om alles wat er gebeurd is een plaats te geven, al lijkt het soms aanlokkelijk.
Het kan ook niet, want naast het verdriet hier is er ook het verdriet in het jonge gezin, waar ze immers ook nog binnenkort afscheid moeten nemen van andere oma.
Dochterlief zal immers ook binnenkort afscheid moeten nemen van haar biologische moeder. 
Ik moet dus sterk blijven en ervoor zorgen dat ze straks op mijn schouder kunnen leunen. Dat kan alleen als ik nu goed voor mezelf zorg, want als ik dat niet doe gaan ze zich ook nog zorgen maken om mij. 
Natuurlijk mag ik verdriet hebben, maar het verdriet mag mij niet hebben!

zondag 25 september 2016

Vaarwel mijn Lief

Schreef ik de 15de dat ik dacht dat mijn Lief nog een paar weken bij ons zou zijn; niets is minder waar, want op 17 september stopte hij met ademen, bijna 14 dagen na het overlijden van schoonmama. Dochterlief en ik waren er allebei bij, maar Lief was al een paar uur comatueus. Er zat steeds meer tijd tussen het in- en uitademen, en tot slot stopte het helemaal 's morgens om 10 over 8.
Het was gek, ik was 's nachts steeds weer even terug naar bed gegaan, en dochterlief lag op de bank, maar ik wist zeker dat Lief zou wachten tot de morgen kwam. Hij had me de nachten ervoor steeds tegen half 6  wakker gebeld omdat hij angstig was als het nog donker was en de dag nog moest beginnen, en dan ging ik bij hem zitten tot hij me wegstuurde als het echt licht was geworden.

Er viel van alles te regelen, en afgelopen donderdag hebben we in besloten kring afscheid van Lief genomen. Hij lag thuis opgebaard, en dat vond ik erg fijn. Alle pijn verdween uit zijn gezicht, en het was of de man van voor hij ziek werd daar rustig lag te slapen.
Begin dit jaar hadden we besloten dat we onze oude teckel van 15 in moesten laten slapen, maar toen Lief ziek werd kon hij dat niet aan. Ik besloot de teckel een dag voor de crematie in te laten slapen, want het kan nu mee op dezelfde golf van verdriet, en ik wil niet over een tijdje weer afscheid nemen.
Ik heb haar bij Lief in de kist gelegd, en daarna hebben we met elkaar de kist gesloten. Samen voor het laatste avontuur!
Toen de kist uiteindelijk in de auto werd gedragen was het goed. De genodigden konden ook hier thuis afscheid nemen, en ik had prachtige muziek uitgezocht. De sfeer was erg fijn. Tegen 12 uur moest hij toch echt naar het crematorium, en ik bracht hem samen met het jonge gezin weg. De visite bleef bij mij thuis, en toen we terug kwamen dronken we nog snel een glaasje mee en hadden we een lunch. Het weer was prachtig, en de sfeer bijzonder goed. Lief had zich geen mooier afscheid kunnen wensen.

Nu staat mijn huis vol bloemen: waar ik ook kijk staat een boeket. Ik heb de kamer anders ingericht nu alle verpleegspullen weg zijn, en ook een bank minder in de kamer gezet, zodat ik niet steeds naar die lege plek hoef te kijken. Ik knijp mezelf iedere morgen om te testen of ik droom, maar nee, het is echt waar dat Lief slechts 16 dagen na de diagnose gestorven is.
Voor hem is het beter, maar oh, wat een gemis na 31 jaar samen!

donderdag 15 september 2016

Stil......

Tja, ik realiseer me dat het heel stil is op mijn blog. De reden hiervan is heel droevig:
De bestralingen van mijn Lief hebben niets gebracht, en heel even krabbelde hij iets op na de laatste bestraling en wilde hij dat ik alsnog de week vakantie zou pakken in Engeland met mijn zusje die we al in januari, vóór de ellende begon, geboekt hadden.
Toen ik na een heerlijke week weer thuis kwam was het hem de avond ervoor in de rug geschoten, zei hij. De volgende dag bleef hij in bed, en hij nam steeds minder voeding. Door de bestralingen ging gewoon eten niet meer, maar hij kreeg via drinkvoeding toch elke dag ruim 2000 calorieën, maar hij ging al snel van 5 flesjes voeding naar met moeite 1 flesje per dag. Hij dronk ook niet, dus ik zag hem maar achteruit gaan.
Na 2 weken veelvuldig telefonisch overleg was hij zo verzwakt dat de ambulance Lief naar Nijmegen bracht.
Bij binnenkomst daar kwam de bestralingsarts erbij, en die zei heel zacht tegen mij: Dit voelt zó niet goed.  Ik kon het alleen maar beamen. Vanaf dat ik thuis kwam uit Engeland had ik zo'n onderbuikgevoel.

Ze liet een scan maken, en daaruit bleek dat de oorspronkelijke tumor weer op dezelfde plek zit, en die blokkeert nu de slokdarm. Daarnaast zijn er uitzaaiingen, in de longen, lymfeklieren, lever, en helaas ook in de botten. Zijn rug zit vol tumoren, evenals zijn heupen en knieën.
Lief is 9 dagen verpleegd in Nijmegen, en daarna thuis gebracht door de ambulance.
We weten dat het niet lang zal gaan duren, want Lief is erg zwak.

We hadden aldoor zo'n goede hoop, maar helaas mag het niet zo zijn. Lief blijft nu thuis, want ik wil hem zelf kunnen verzorgen, natuurlijk met de nodige ondersteuning.
Vandaag zijn we gestart met slaapmedicatie via een pomp, en hopelijk kan hij overdag nog wat wakker zijn, want hij kan ons nog niet loslaten. Ik vermoed dat het niet zo lang al duren, en denk in weken.
Als er iemand verdiend had dit gevecht te winnen was het mijn Lief wel!

Mar