Translate

dinsdag 14 juli 2015

Van alles wat

Tot mijn grote vreugde is er de afgelopen week weer anderhalve kilo gewicht verdwenen, en daar ben ik héél blij mee! Het brengt het totaal na 14 dagen op - 4 kilo. Ik heb best lekker gegeten, zelfs compleet met bbq. Soms is het wel even puzzelen, want ik merk nu pas eigenlijk wat een echte koolhydratenjunk ik feitelijk ben... Ik ben niet zo'n vlees- en vismens, en moet daarbij oppassen dat ik nu niet teveel verzadigd vet binnen krijg, maar het gaat wel goed. Het is ook wel relaxed, want ik tel geen calorieën. Ik heb ergens gelezen dat het niet zozeer de koolhydraten zijn die je kunnen nekken, maar vooral de gluten die daarin zitten. Voor noodgevallen heb ik daarom maar wat glutenvrije broodjes ingeslagen, maar het lukt nog goed zonder koolhydraten gelukkig. Novak Djokovic zegt zelfs dat hij Wimbledon kan winnen door een glutenvrije (en lactosevrij) levensstijl. Gewonnen heeft hij inderdaad. Er zal dus een kern van waarheid inzitten.


Ik moet het meeste moeite doen om genoeg water te drinken. Dat ben ik niet gewend, en ik vind er ook niks aan. Ik wéét dat het belangrijk is, en merk zelfs dat als ik niet genoeg drink ik de volgende morgen een hele zere voet heb, en ik vertaal dat maar als teken dat er in mijn lijf een proces gaande is, en dat ik de afvalstoffen niet goed genoeg kon afvoeren. Nu zet ik naast elke kop koffie en thee een flink glas water, wat eerst op moet voor ik nog een kop neem. Zo gaat het beter! Het zal ook wel een kwestie van wennen zijn.....

Ondertussen naai ik heerlijk blokjes voor mijn Passion Sampler. Nog één blokje, en de vierde rij is klaar. Die kan ik straks lekker voor de tv maken, want ik kijk graag naar de beelden van de Tour de France. Het fietsen kan me nog niet eens zo heel veel schelen, maar die prachtige beelden van het mooie Franse landschap! Vandaag gaan ze de bergen in, dus dat wordt genieten.
Lang geleden hebben we ooit op het punt gestaan om een watermolen te kopen in Frankrijk. De gezondheid van mijn lief gooide op het laatste moment roet in het eten, en hij was bang dat we de artsen daar niet zouden kunnen vertellen wat er precies aan schortte. Jaren heb ik een gevoel van spijt gehad, hoewel het plan definitief bij mij verdween na de geboorte van de kleinkinderen, want daar zou ik niets van willen missen. Onlangs werd de molen opnieuw te koop aangeboden, en ik kon het natuurlijk niet laten om een kijkje te gaan nemen. Het werd een grote desillusie, want de molen is nu wel grotendeels gemoderniseerd, maar er is niets van de oude sfeer bewaard gebleven. Doodzonde!
 

 Alle "oude" blokjes van de Passion Sampler zitten aan elkaar, en de volgende 4 hoop ik er vandaag ook aan te zetten, misschien wel 5 als het laatste blokje van de rij op tijd klaar is. Eerlijk is eerlijk: ik ben echt wel een beetje *flieft* op de mooie lap die zo ontstaat!
Ik realiseer me nu ook pas wat een groot joekel dit weer gaat worden. Het wordt dus een echte gebruiksquilt. Blokjes naaien is leuk, want het is zo lekker afwisselend, en de quilt wordt ook zo lekker scrappy!
Blokjes maken is toch wel altijd favoriet bij mij, dus het is logisch dat ik gauw warm loop voor samplers.
Nu gauw zorgen dat ik de rij weer vol krijg!

 
 
Tot gauw, Mar

maandag 6 juli 2015

De week kan niet meer stuk

Vorige week ben ik begonnen met een laatste dieet. Ik heb regelmatig een poging gedaan, maar nooit met een blijvend resultaat. Sterker nog: na elk dieet werd ik zwaarder na enige tijd, en ik viel amper af! Niet echt bemoedigend dus!
Toen maar de gang gemaakt naar de sportschool, maar zelfs daar val ik geen gram af! Mijn altijd keurige, lage bloeddruk zag ik verdwijnen en plaats maken voor een hoge, met nadelige gevolgen voor het functioneren van mijn nieren. Af en toe heb ik benen en voeten als een kamerolifant!
Oh, zegt mijn  huisarts: je bent met de overgang bezig! Eerst trok ik dat oordeel in twijfel, want voor mij geen nachtelijk zweten en opvliegers, maar langzaam aan begin ik toch te denken dat ze gelijk heeft. Na maart geen maandelijkse feestjes meer, en een lichaam dat verandert. Ik zie mijn heupen verdwijnen, maar daarentegen wordt mijn flinke buik nog flinker. Gatver, de overgang!
Nou, zegt mijn huisarts, van dat sporten hoef je echt niks te verwachten. Recentelijk onderzoek heeft aangetoond.... Hou maar op, zeg ik, je weet een mens echt te motiveren. Ja, zegt ze, je kunt proberen wat je wilt, maar de kans dat je afvalt is klein. In de overgang werken hormonen tegen, en jouw hormonen zijn helemaal onvoorspelbaar. Dat laatste klopt, want ik heb mijn hele leven al problemen met mijn hormonen en werd pas na mijn 45ste maandelijks ongesteld! De oorzaak hiervoor ligt in mijn jeugd, toen ik op driejarige leeftijd een hersenvliesontsteking kreeg.

Ik besloot nog één laatste poging te doen, en wel koolhydraat-beperkt. Ik ben nl. dol op koolhydraten en ik hou niet zoveel van vlees en vis. Brood, pasta, ik vind het zalig! En ik ben van tijd tot tijd een heerlijke snoeper, zoet of hartig: ik lust alles!
Toen ik de recepten doorlas van dr. Frank zonk me de moed in de schoenen, en ik besloot tot een dieet in de geest van, en niet avant la lettre. De koolhydraten geschrapt op één volkorenbeschuit na. Verder wel fruit, al zegt de wijze dr. van niet, veel groenten (lekker!) en eieren, soms vis, soms vlees. Bijna geen zuivel meer, alleen mijn melkkoffie, want dat laat ik me niet afpakken!
Dr. Frank zegt dat 3 bekers groene thee garant staan voor een extra verbranding van 180 cal, dus vooruit: minder koffie en meer thee. En water natuurlijk, al drink ik nog niet zoveel als zou moeten.

Vanmorgen mocht ik me wegen, en vol ongeloof keek ik naar de weegschaal. Ik ging er steeds weer opnieuw opstaan, maar wat de schaal aangaf bleef hetzelfde. Ondanks mijn nog altijd dikke enkels wel afgevallen, en wel 5 pond oftewel 2,5 kilo! Daar krijg een burger toch moed van!

Ik dans dus vanmorgen door het huis in een poging mijn huishouding weer op orde te brengen na de hitte van afgelopen week.

Op de foto's zie je een geplukt boeket uit eigen (voor)tuin. Vorig jaar was dat enkel maar grint, en kijk eens wat er een jaar later van is geworden! Mijn lief en ik hebben verschillende smaken voor wat betreft de tuininrichting, dus dat botst wel eens. Hij houdt van keurig en laag, en ik hou van rommelig en weelderig, maar in de voortuin kreeg ik de vrije hand. In het vroege voorjaar bloeide er al van alles met ook nog overal bloeiende bollen, en toen was de tuin al leuk, en wat later gingen de sieruien bloeien met nog wat vroege bloeiers, en nu is het helemaal één bloemenpracht. De roos is bijzonder weelderig (Leonardo da Vinci) en kijk eens naar de Lavatera!
 
 

 
De laatste foto werd door mijn lief genomen. Hij houdt dus niet van wilde tuinen, maar laat wel trots overal de foto zien die hij met zijn telefoon genomen heeft. Nou maar hopen dat ik voor de achtertuin ook carte blanche krijg!

zondag 5 juli 2015

Afscheid in Blogland.....

Noot: De vandaag opgenomen foto's zijn niet van mezelf maar van Wilma Kuin, die met haar mooie blog vele jaren mensen wist te inspireren en te motiveren. Dank je Wilma, voor al die jaren met een randje!
http://wilmashomemadequilts.blogspot.nl/

Het zal menigeen al opgevallen zijn: het is een stuk rustiger geworden in Blogland. Er wordt veel minder geschreven, de tussenpauzes worden steeds langer, en er zijn blogs die verdwijnen of gewoon ophouden.
Gisteren las ik dat één van de meest trouwe bloggers,  Wilma Kuin  ermee gaat stoppen! En jammer dat ik het vind! Wilma is een begrip in quiltland, en iedereen kent haar volgens mij.  Zeg "een quilt in Wilma-kleurtjes", en iedereen weet wat je bedoelt.
 Natuurlijk begrijp ik het stoppen, want bloggen vraagt best veel tijd en discipline. Er wordt ook niet veel meer gereageerd op berichten, waardoor de lol er soms ook wel af gaat.

Om te kunnen bloggen moet je allereerst iets hebben om te laten zien, want een blog zonder foto's werkt niet. Je moet dus hard werken ( lees: naaien) om te kunnen bloggen. Je moet ook maar net de inspiratie hebben om erover te kunnen schrijven. Je moet ook nog eens kunnen fotograferen, en daar gaat het bij mij al gauw mis, want ik ben een waardeloze fotograaf. Er moet dus ook altijd genoeg prik in de batterijen zitten, want het ding moet het wel doen als je de stof en inspiratie hebt. Je moet dus ook een tikkeltje georganiseerd zijn!
En ja, als al die ingrediënten aanwezig zijn en je maakt je verhaaltje, dan is het soms ontzettend frustrerend om te zien dat het weliswaar tig keer is gezien, maar dat er slechts amper op wordt gereageerd. Waar doe je het dan toch voor?

Wilma schrijft dat ze via Facebook nog wel eens wat zal laten zien. Haar mooie werk zal dus nog wel ergens te zien zijn, maar dankzij FB in uitgeklede vorm.
Zelf doe ik niet aan FB. Ik vind er niks aan, en ik vind het onpersoonlijk en vooral heel oppervlakkig, en het doet geen recht aan alle uren en alle liefde die je in een project steekt! Toch past het bij de geest van de tijd, waarin mensen steeds minder interesse lijken te hebben in elkaar, en een regeltje het maximaal haalbare lijkt te zijn. Ik vind FB een verarming van de maatschappij, en heb mijn account al lange tijd geleden verwijderd, nadat ik via FB moest horen van de zwangerschap van een nichtje en de nieuwe baan van mijn broer. Ik heb er ook ruzies gezien, en scheldpartijen, gelukkig niet zelf aan de lijve, maar toch.....

Blogs brengen je veel meer! Mooie details van werken, die maken dat je ook aan de slag wilt. Uiteindelijke resultaten die maken dat je toch dat vergeten projectje weer opzoekt en er weer mee aan de slag wilt, handige tips, wijze lessen en nog veel meer. Soms iets teveel van het goede, waardoor je even niet meer weet waar te beginnen, maar dat is enkel weelde en overvloed, en dan besef je dat je maar één paar handen hebt.

Wilma, mocht je dit lezen: Ik heb genoten van je verhaaltjes, je werk en mooie foto's, en ik bedank je ervoor. Jij bracht een beetje gezelligheid met je mooie blog!