Kennen jullie dat programma met die koffertjes en Linda de Mol? Daar worden altijd van die leuke kennisvragen gesteld, zo van hoeveel uren slaap je in een mensenleven?
Nou Linda, voor het nieuwe seizoen weet ik er nog wel één:
Hoeveel uur is een mens in zijn leven bezig met het zoeken naar spullen die kwijt lijken te zijn? Hebben jullie enig idee? Nou, ik ook niet, maar ik weet één ding wel: TE VEEL!
Ik moet naar teveel dingen zoeken, en vaak ook te lang. Ik ben redelijk slordig, maar zolang ik niet te rigoureus opruim weet ik feilloos alles te vinden. Maar, redelijk slordig van aard heb ik soms van die opruimmomenten. Dáár gaat het nou net fout!
Zo ruimde ik vroeg in het voorjaar op, liet zelfs een echte container komen en ging heel voortvarend te werk.
De Grabbelmand werd gevuld met de klussen voor dit jaar, en dat stapeltje boeken met quilts die ik toch echt wil maken werd zorgvuldig weg geborgen, want ik wilde me niet van de wijs laten brengen. Op een zwakke dag had ik toch echt een onbedwingbare lust tot die ene quilt, dus boek weer op tafel en eerst maar eens even nadenken over stoffen, kleuren en werkwijze.
Het bleef die avond bij nadenken, en de volgende dag sprak ik mezelf vermanend toe. Grabbelmand leeg maken, quilts machinaal quilten, dus weg met dat gevaarlijke, verleidelijke boek. Dát zijn voor mij de momenten waarop het mis gaat! Ik ruim dan op, leg het ver uit zicht en vergeet dan welke moeilijke plek ik er voor bedacht heb. Het mag dan nl. niet in de dagelijkse loop liggen, anders ga ik geheid weer overstag. Twee boeken, beiden van Blackbird Design werden op deze manier veilig opgeborgen.
Vrijdagmiddag op FB viel de naam van de quilt weer, en er bleken er meer te zijn die alsnog toch wel graag de quilt willen maken. Ja, dan is 1 en 1 twee, en 's avonds was er ook al een groep voor ingericht. Dat is dan toch een teken van bovenhand dat de tijd rijp is voor toch een nieuw project!
Jullie weten dat ik vanaf augustus in een drukke, leuke baan stap en ik zie romantische taferelen voor mijn ogen dat ik na een dag hard werken en kilometers maken thuis kom, snel een makkelijke doch verantwoorde eigen bereide maaltijd maak om vervolgens ter ontspanning heerlijk wat steekjes te doen aan die al zo lang felbegeerde quilt.
Dus op naar boven, het boek pakken en beginnen dan maar. Ik vergoelijk het nog bij mezelf door te zeggen dat een nieuwe baan een nieuw project verdiend om het te vieren, en alle stoffen zijn al in huis. Ik heb zelfs besloten dat ik eens andere kleuren pak en een andere sfeer, en omdat ik de quilt associeer met de heerlijke herfstavonden wordt mijn versie natuurlijk een versie in herfstkleuren.
Top! Nog nooit zo snel besloten!
Boven gekomen ligt het boek niet waar ik het verwacht, dus ik zoek in de kronkels in mijn hoofd. Waar dacht ik een veilige plek te vinden? Had ik toen niet...... Nee, daar ligt het niet. O, wacht eens even, ik heb toen.. dus.....Nee ook niet. Kortom: ik zoek maar kom niet verder.
Ik vind prachtige andere boeken, ook van de dames, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil die huisjes in die mooi genaamde lanen. Huppeldepuplane, en zie in gedachten al die late roos in de tuin. Ik word zelfs al een beetje boos op mezelf, want waarom ben ik niet gewoon georganiseerd en kan ik me niet aan de agenda houden. Het lukt me normaal op alle vlakken, waarom dan niet op hobby-gebied?
Voer voor psychologen, mopper ik om mezelf.
De zaterdag, normaal een dag bij uitstek om het zoeken voort te zetten zat deze dame super gefrustreerd met een volle agenda, dus de jacht op het boek kon niet geopend worden. Bij het naar bed gaan dacht ik het even te weten, maar nadat ik met heel veel moeite de laden van de kast open had gekregen bleken toch alle laden leeg en het boek niet gauw verstopt [ antieke ladenkast zonder handgrepen en zonder sleutels].
Zondagmorgen; en het verrekte boek i het eerste waar ik aan denk bij het wakker worden; Waar, oh waar kan het boek nou toch zijn?
Ik ga de zolder op, zoek alle tassen met nog op te ruimen spullen na, maar geen boek. Dan de voorzolder, maar nee, geen spoor van het boek.
Kleindochter is inmiddels binnen gekomen en helpt maar wat graag, want ze is gek op alle schatten die ik verzameld heb in de loop der jaren. Ik hoor haar zuchten van verrukking, want regelmatig klinkt het"oh, oma, dit is echt te schattig" en dan kijk ik toch voor de zekerheid nog even op plank met handwerkboeken. En wat zie ik, helemaal achteraan:
Juist, het felbegeerde boek!
14 Sunflower Lane, ik ben onderweg!
